De foto's

De reis is achter de rug ... en de foto's zijn klaar! Om te beginnen: klik op de blauwe deur om nog veel meer deuren te zien.

Klik op de vlag om de rest van de foto's te zien:
-----------------------------------------------------------------------

Langs de wegen van Himachal Pradesh staan borden met spreuken en aanwijzingen voor de chauffeur en zijn passagiers. Klik op de achterkant van de vrachtwagen om ze te zien!

New Delhi tot slot

Vandaag zijn we aangekomen in New Delhi, waar vandaan we morgennacht per KLM richting Schiphol zullen gaan. Hierboven Connaught Place, vlakbij ons hotel. Vanuit onze kamer kijken we echter uit op een mega bouwput voor een nieuw hockeystadion.
Delhi telt 15 miljoen inwoners en de weg erheen vanaf Nalagarh is bijna helemaal vierbaans. Sinds kort zijn er geen koeien meer toegestaan op de " snelweg" (90 km max. snelheid voor auto's). Wel zie je nog allerlei andere voertuigen, zoals tractoren en trapfietsen, hooiwagens en gewone fietsen.
We hebben de afgelopen drie weken ruim 3.700 km gereden, met een gemiddelde snelheid van nog geen 25 km per uur. Het lijkt veel, maar als je bedenkt wat we allemaal gezien en genoten hebben.... was het meer dan de moeite waard.
Morgen nog eens dagje New Delhi en dan weer back to basics.

Confrontatie

7 oktober 2009
Rit van 10 uur naar Nalagarh, de pleisterplaats richting Delhi. Volgens de beschrijving hebben ze een zwembad, maar daar aangekomen was het te laat om er nog naar te informeren. Het laatste uur reden we over een redelijk goed geasfalteerde weg met links en rechts kilometers lang vuilnis: rechts ijzer en links de rest. Daar tussen in mannen, vrouwen en kinderen die aan het uitzoeken waren…. kilometers lang. Natuurlijk weet ik dat men hier alles zomaar uit het raam en op straat gooit… beter gezegd laat vallen en dat vuilnis ergens in doen en het laten ophalen hier nog niet zover ontwikkeld is als bij ons, maar ik was diep geraakt door de ellende van deze situatie…. de cirkel waar men niet uitkomt… van moeder/vader op kind gaat het zo door.
Het Bon-klooster dat we eerder op die dag bezochten (Bon-people zijn een soort Boeddhisten ) heeft een school en een ziekenhuisje, maar ook daar liepen sterk vervuilde kinderen te bedelen. Voor veel Indiërs is geen plek in de samenleving, die horen er niet bij.
In ons hotel die avond (ouderwets soort paleis, beetje vergane glorie) , smaakte de whisky niet zo goed – dag van de confrontatie. Om toch een lichtpuntje te noemen: Dick zag totaal onverwachts bij een spoorwegovergang dé trein langsrazen en de in de haast genomen foto is redelijk gelukt.

De weg terug

6 okt – Terug

Vandaag zijn we na een rit van 11 uur aangekomen in Shimla, waar we al eerder waren. Hetzelfde hotel, gelegen aan een vuilnisbelt, maar voorzien van alle gemakken, zelfs draadloos internet gedurende een uurtje. Nog nooit zag ik een receptionist verbaasder kijken toen ik de inlogcode kwam vragen….. oude dames internetten hier kennelijk niet .
Langzaam maar zeker zijn we op de terugweg, hetgeen ook te merken aan de prijs voor een biertje en een fles water: 2 keer zo hoog als gisteravond hoog in de bergen, hoewel Shimla ook nog op 2000 m ligt. Vanmorgen vroeg kocht ik bij een stalletje langs de weg een soort Labello voor 12,5 roepie (= ruim 15 eurocent). Men kon niet wisselen van een biljet van 20 en als wisselgeld kreeg ik toen een muntje van 5 en 6 snoepjes! Hier in de stad zal dat zeker anders zijn.
Het verkeer is hier niet te beschrijven… alles toetert en roept en hangt met de armen uit het raampje om de tegenliggers (-standers) van advies te dienen. Dieselstank alom…. Langs de nauwe weg stalletjes met chips en snoepjes, waar een klant bijna niet bij kan komen omdat het oversteken dodelijk kan zijn. Toch vertrok Dick na aankomst in Shimla meteen lopend naar het station, omdat hij nu eenmaal zijn zinnen heeft gezet op een foto of plaat van het treintje dat hier sinds de Engelse tijd rijdt om gasten naar boven te brengen. Drie keer raden voor wie dat zal zijn…!!

Over de landslides

5 okt - Van Kaza naar Sangla.

Vanwege sneeuwval werd de route gewijzigd en reden we vandaag niet naar Manali terug, maar over een nauwe stenige weg naar Sangla, waar we eerder al waren. De weg viel mee, maar je kunt je voorstellen dat er bij regen veel ongelukken gebeuren. Redelijk moe en vuil van het al het stof kwamen we tegen 9 uur aan in Sangla, waar men ons met een lekker maaltje opwachtte. Dit is van Banjara Camps de beste locatie! Onderweg hebben we nog wel het prachtige klooster van Tabo aangedaan. Omdat het zo afgelegen ligt, komen er weining toeristen en is alles nog mooi in tact. Mooie oude wandschilderingen en ongebakken beelden van klei, die uit de 9e eeuw stammen.

Bijkomen

4 okt – Bijkomen
Omdat het gisteren voor iedereen zo’n inspannende dag was, hadden we vandaag (zondag) de morgen vrij. We verkenden Kaza-city, een echt Indiaas gehucht, hoog boven de rivier de Spiti, gelegen in het Spitidal. Men waste zijn kleren of auto of motorfiets in het water dat dwars door de “stad” l iep en zat lekker te kletsen. Stalletjes waren meestal dicht, zo ook het internet-point dat hier pas een paar weken was. Daarna zochten we onze weg naar de rivier, dwars door in aanbouw zijnde huizen en de vuilnisbelt, die langs de steile rivierbedding als vanzelf is ontstaan. Een maal beneden was het daar heerlijk, de temperatuur zo’n 20 graden, lekker windje erbij.
In de middag reden we naar het Kyi-klooster (Boeddhistisch, 13e eeuw), hoog in de bergen gelegen op 4100 m. Mooie tanka’s en oude gebedsboeken. De keuken was een voorbeeld van oeroude eenvoud, met een griffioen boven het fornuis om het kwaad buiten de deur te houden en een apparaat om de boterthee te maken.
Het weer betrok in de loop van de middag en in de bergen begon het te sneeuwen, bij ons nog net regen. Daarom werd er in de loop van de avond besloten het reisplan te wijzigen, omdat er slecht weer wordt voorspeld en we dan dinsdag niet meer over de Kunzum-pas terug kunnen naar Manali. We rijden nu morgen door het verboden gebied langs de Tibetaanse grens terug naar Sangla.

Zingende wielen

3 okt – Zingende wielen
Lange rit van 14 uur om de 240 km van Manali naar Kaza af te leggen. De weg ging over 2 passen, met twee keer een oponthoud van een uur omdat men met de weg bezig was. Maf gezicht: file in het hooggebergte. Daarbij nog 2 lekke banden. De chauffeurs zijn buiengewoon handig om de auto’s langs afgronden en smalle passages te manoeuvreren. De weg was merendeels heel slecht… nauwelijks asfalt….. veel keien en aangestampte stenen. Om 9 uur in de avond arriveerden we in het kamp, waar het ijskoud is. Na een lekkere warme kop soep en rijst met de gebruikelijke Indiase bakjes saus ging iedereen shaky naar bed, voorzien van een warme kruik en met ongeveer alles aan wat je in de koffer hebt!. Het is hier bijna 4000 hoog, even wennen dus. Toen ik midden in de nacht uit het raam keek scheen de volle maan op de besneeuwde bergtoppen, te mooi voor woorden.

Tempeldag

2 okt – Tempeldag
Vandaag bezochten we onderweg naar Manali 4 tempels, allemaal even bijzonder, maar wel een beetje veel…. Het hotel in Manali ligt mooi, prachtig uitzocht op de bergen, sneeuw bedekt.

Einde verhaal...??

Zoals hieronder al eens vermeld is Internet in deze regio van het ICT land een schaars goed.
Morgen gaan we voor drie dagen naar Kaza (3880 m hoog) en van daaruit zal het niet mogelijk zijn het blog bij te werken. We zitten daar op grote hoogte weer in een kamp van de firma Banjara Camps, simpel maar prima... gezellig vuurtje in de openlucht om 8 uur; je krijgt dan je soep op schoot en voor de rest ga je dan in een " restaurant" zitten. Lekker koud daar boven; de afgelopen nacht troffen we zelfs een kruikje in ons bed aan.
Wie weet tot ziens op het blog....???

Omweg

Omdat we niet verder langs de Tibetaanse grens konden rijden moetesten we terug om de overige kloosters in het gebied te kunnen bereiken. We reden weer langs de rivier de Sutlei met de in aanleg zijnde dam en tunnel. De rivier ontspringt hoog in de bergen, vlak onder de Jalori pas op 3220 m. De laatste 40 km was het dal een groot feest, met groene velden, mini gehuchten en zowaar een postkantoortje in the middle of nowhere. Ons onderkomen voor deze dag ligt vlak onder de pas: een soort kamp met als toegang 132 treden naar beneden, waarlangs ook de koffers door boys naar beneden (en naar boven …) gedragen moeten worden.

Naar de Tibetaanse grens

30 september
Vanuit Kalpa een lange dagtocht nar de gehuchten Pooh en Nako, dichtbij de Tibetaanse grens . In totaal 240 km, met een gemiddelde snelheid van 25 km/u.
In beide plaatsen een prachtig oud Boeddhistisch tempeltje van meer dan 1000 oud. In Nako was een feest aan de gang, met prachtig aangeklede mensen die stonden te wachten tot de priester kwam om het feest op te luisteren.
Het landschap was meer dan adembenemend. De hele dag stralende zon en altijd de hoge bergen van de Himalaya op de achtergrond.

Kalpa

29 september
Vanuit Sangla rijden we naar beneden en daarna weer naar boven richting Kapla. Hemelsbreed is het niet meer dan 40 km, maar vanwege de slechte wegen doe je er ruim 4 uur over.
In het hele dal is men bezig een enorme stuwdam te maken en de weg te verbeteren. Asfalt is er nog bijna niet, merendeels smalle stenen wegen, waar alles elkaar moet passeren: auto’s met appels , benzine en nog heel veel meer, bussen en personenwagens.
Onze eerste stop was in Recong Peo, waar we pakora’s aten en zowaar even konden internetten. Daarna reden we door naar een kleine tempel in de bergen die gesloten was. De wandeling erheen was sowieso geweldig met steeds uitzicht op de bergen.
Ons hotel ligt buiten Kalpa (3000 meter hoog) op een heuvel en na het inchecken gingen we nog twee tempels bezoeken in het stadje. Hindoes en Boeddhisten vereren hier van alles door elkaar. Tot slot van deze heerlijke dag nog een bezoek aan de plaats waar de Dalai Lama in 1992 een grote zandmandala liet maken en een heel bijzondere ceremonie hield over de leer die de mensheid tot inkeer moet brengen: de Kalachakra. Of het veel geholpen heeft….

Te voet....

28 september
Vroeg in de morgen naar de rivier gelopen, die onder ons kamp loopt. De zon kwam op en je zag achter het snel stromende water de besneeuwde toppen.
Om 9 uur gingen we met een aantal uit het gezelschap een grote wandeling maken naar het einde van het dal. De auto’s werden geparkeerd bij een oeroud dorpje en langs de rivier liepen we in ruim een uur naar het einde van het dal. Daar was een grenspost van de politie, want de verhoudingen met de China (Tibet) liggen gevoelig. We konden dus niet verder. De weg was smal, het uitzicht steeds adembenemend en het was erg warm. We zitten hier op ca. 3000 m en de bomen groeien tot hoog op de bergen.
In de avond weer een gezellig kampvuur, helemaal niet gek, want het koelt hier enorm af. ’s Nachts heb je een dikke deken nodig om warm te worden.

Sarahan

27 sept zondag
Bezoek aan de tempel van Sarahan, een mengsel van Hindoe en Boeddhisme. Gewijd aan de godin Kali, aan wie nog steeds geofferd wordt… allerlei dieren, zoal een karbouw, een geit en een spin.
Tegen 10 uur reden we naar Sangla, op 2600 m gelegen in het Kinnaur dal. Hier worden appels verbouwd, die nu geoogst worden. Overal vrachtwagens met appels in dozen en heel veel mensen die (ook op zondag) met de oogst bezig zin. Ons onderkomen is een soort kamp met tenten en gewone kamers; dat laatste hadden wij. In de avond is er een kampvuur en eten in een semi open restaurant, allemaal zelfbediening. Het is hier een stuk kouder, dus de fleece-jasjes en mitsen komen al tevoorschijn. Weblijven hier 2 nachten en morgen hebben we een tempelloze dag, met hopelijk een lekkere wandeling.

Joepie..... internet

Het is nu vrijdagavond 2 oktober en we zijn na een prachtige tocht vanuit de hoogte nu op 2000 meter in Manali aangekomen. Morgen gaan we nog weer verder de hoogte in (pas van 4550 m en kamp op 3880). Gelukkig hebben ze hier in Manali een kleine oeroude pc waarop ik zal proberen de afgelopen dagen te beschrijven... die worden dan boven dit bericht zichtbaar.

================================================================

24 – 26 sept. Zie afbeeldingen hierboven!
Vanuit Chambla rijden we naar het zuiden, naar een dorpje dat op de lijst van Wereld Erfgoed staat en waar we sliepen in het Judge’s Court, een oud gebouw, dat nu hotel is. Prachtige tuin en mooie kamers. Zelfs een mini zwembad in de tuin, waar ik al enige heerlijk in rond kon zwemmen. Met zowaar een fluitspeler op de achtergrond. Het is hier weer erg warm, dus dat kwam goed uit. S’Avonds eten in de tuin. Het dorp zelf (Pragdapur) was niet bijzonder, maar toch was het leuk om doorheen te lopen en het dagelijkse leven te zien zoals dat al eeuwen gaat aan het eind van de dag.
Hiervandaan op weg naar Shimla zien we een groep Buffalo nomaden, die met hun kudde door het land trekken . Nu de winter komt, komen ze naar lager gelegen gebieden. Ze slapen in de open lucht en verkopen hun melk in de dorpen.
Shimla is de oude Engelse zomerresidentie, waar men heen ging als het beneden niet meer uit te houden was. De stad van “ the rich, the idle and the invalid” . We hebben daar een middag op een visumkantoor doorgebracht met de groep, omdat onze papieren niet in orde waren. We sliepen in een modern hotel, dat uitkomt op de “Mall” een soort Kalverstraat, zonder auto’s en heemaal schoon. Geen internet te bekennen, maar wel een enorme vuilnisberg, waar men vanuit de Mall gewoon alles naar beneden gooit.
De volgende morgen trokken we verder naar het oosten, naar de op 2300 m gelegen stad Sarahan, waar een prachtige tempel staat, die we de volgende morgen zullen bezoeken. De rit in de auto was geweldig, door drie dalen, met prachtige vergezichten, maar jammer genoeg nog geen besneeuwde toppen, omdat het bewolkt en een beetje mistig was. De chauffeurs zijn ongelooflijk handig op veelal smalle en ongeplaveide wegen, waar redelijk veel verkeer is, merendeels vrachtauto’s.

Uit de hoogte....

zondag 27 september 2009
De laatste dagen hebben we de foothills van de Himalayas bereisd en veel gezien. Prachtige vergezichten, mooie mensen, hele oude tempels en helemaal geen toeristen. We bevinden ons nu in Sarahan op 2600 m hoogte, volop in de zon, omringd door wit besneeuwde bergtoppen.

Het uitgebreide verslag van de laatste vier dagen staat op mijn harde schijf, met een paar mooie plaatjes. Echter: hier hoog in de bergen herkent de oeroude pc van deze alleraardigste Indi"er van het " cybecafe" mijn disk niet. Of het kan ook zijn dat de boosaardige godin Kali op zondag uit de hoogte op ons neerkijkt...

Chamba Valley

Vandag zijn we de Chamba Valley ingereden, langs de Ravi, een in de diepte gelegen niet al te brede wild stromende rivier. Prachtige vergezichten op de bergen, met aan het eind de eerste witte toppen met een paar wolkjes eromheen. We kwamen tot ongeveer 3000 meter om later weer af te dalen naar. De temperatuur is daar heerlijk.... fris windje erbij.
We bezochten twee hele oude heiligdommen uit de zevende eeuw na Chr. die beide vrij hoog lagen en totaal afgelegen. Geen toerist te bekennen, en daarom ook geen horeca natuurlijk. Wel af en toe een stalletje met zoutjes en CocaCola of vage snoepjes. Omdat we een goede reisleider hebben was het echt een feest... rustig overal ronlopen, je laten vertellen wat het allemaal heeft d lang geleden. En dat een houten tempel er nu nog steeds staat, helemaal gaaf, na zoveel aardbevingen en stormen en branden.. is werkelijk bijzonder.
De weg erheen was heel erg slecht, smal en nauwelijks geasfalteerd. We reizen in 4 jeeps en de drivers zijn fantastisch bedreven. Als er een vrachtwagen ingehaald wordt (geladen met met hooi of stenen of ...???) moet er uitgeweken worden. Men is overal met de weg bezig, waardoor de gemidelde snelheid ca. 20 km per uur is. Maar er is zoveel te zien, dat een dag zo om is!
Hieronder en foto van een vrachtwagen waar we een tijdje achter zaten en ook een van een 1400 jaar oud beeldje, dat in een dorp was aangekleed.

Frisse lucht

Vandaag 22 september, zijn we aangekomen in Chamba, op 1300 meter hoogte. Het is nog steds redelijk warm (ca. 30 graden), maar minder vochtig dan de afgelopen dagen in de vlakte.

Gisteren reden we naar Amritsar om daar de Gouden tempel te bezoeken. Absoluut de moeite waard, al was het druk en zeer warm en vochtig. Amritsar is het bolwerk van de Siks, aangangers van deze godsdienst, door 2% van de bevolking aangehangen. Lijkt niet veel. maar is toch zo'n 23 miljoen! Het is een enorm complex, waar iedere dag 100.000 gratis maaltijden aan de armen worden uitgedeeld. Dat is een enomre organisatie, geheel gerund door vrijwilligers. Bergen borden, tonnen met bestek en altijd een vriendelijk iemand om het uit te delen. Afwassen doen ze met de hand.....
Zoierts als brood wordt zelf gebakken in een ouderwetse machine waar per uur 8000 plakjes uitrollen. In de gouden tempel zelf, die een vijver van nectar staat (waar je gezond in kunt worden a la Lourdes), ligt het boek, waar het allemaal om draait en waarvoor altijd een enorme rij beoekers staat om het te bekijken.
Al met al was het gisteren een warme, maar zeer geslaagde dag.
Hier in de bergen in Chamba is het heerlijk... lekker ouderwets hotel met koud water en lekkende wc-potten, missende lakens, maar heerlijk eten, koud bier en een prima stemming. Weinig tot geen toeristen en dat zal de rest van de reis zo blijven. Hopelijk krijg ik dit bericht de " deur uit" want ik ben al 3 keer opnieuw begonnen: internet gaat hier per telefoon. De mooie foto's bewaar ik tot een volgende keer... en wanneer dat zal zijn is zeer de vraag!

For better & for ....

Zondag 20 september 2009: Onze eerste echte reisdag met de 4 jeeps, waar we met zijn tienen lekker ruim in passen. Van Delhi (waar het bijna 40 graden is) naar het Noorden. Onze eerste stop is in Pehowa, waar een pelgrimsplek is. Je komt hier om te offeren en zo te bereiken dat je voorouders niet hoeven te reincarneren. Jammer genoeg was er geen pelgrim te zien...
Iets verderop (lopend door het stadje met bergen vuil en mooie deuren!) was een Shiwa tempeltje met een mooie vijfkoppige lingam.
Op weg naar Patiala (200 km vanaf Delhi) zagen we op een poort een mooi beeld van een wagenmenner uit de literatuur. De wagenmenner beslist niet te gaan vechten, omdat dat zinloos is... de gedoden worden immers toch weer opnieuw geboren. Goed idee voor je karma.
Aangekomen in het hotel in Patiala waren er voorbereidingen voor een huwelijk. Daar hebben we de hele avond van kunnen genieten. Bruid en bruidegom rijk versierd met prachtige gewaden, hoofdtooi en schoenen. De bruid de handen geverdfd met henna en vol juwelen. Niet zoals hier in 70% van de gevallen gebruikelijk is, werden zij door de ouders uitgezocht en trouwden ze zonder elkaar te kennen. Deze twee mensen kennen elkaar 6 maanden, hij 26 zij 22.
De meesten van onze groep gingen slapen, maar Marina en ik bleven tot na middernacht aanwezig op het feest... genietend van de pracht en praal. Het feest duurde tot 4 uur, daarna werd de bruid meegenomen naar het huis van haar schoonouders, waar zij voortaan wonen zal. Hoe dan ook: een ding is zeker: scheiden kan niet in India (volgens de mensen die wij daarna vroegen ).
Toen ik uit ons slaapkamerraam naar buiten keek, zag ik de hutten van de arme mensen naast het hotel.... wel met de tv op volume 10 aan midden in de nacht. Wat een contrasten hier....
Foto's plaats ik hier morgen, vandaag is er op de pc van receptie geen mogelijkheid je usb te laden.

Himachal Pradesh

De provincie Himachal Pradash ontstond bij de scheiding van Punjab en Haryana in 1986. Het is hoofdzakelijk een bergprovincie - het beslaat de overgangszone van de vlakten naar de Himalaya. De prettige temperatuur in de zomer maakt het tot een geliefde vakantiebestemming. De Kullu vallei, met de sneeuwtoppen van de Himalaya op de achtergrond en de sprankelende Beas rivier, heeft een goed ontwikkelde toeristenindustrie, en is te beschouwen als de ruggengraat van de provincie. De ruige hooggebergtegebieden Lahaul, Spiti en Kinnaur lijken erg op dat van Ladakh (in Jammu en Kashmir). Het Tibetaanse Boedhisme was hier oorspronkelijk van grote invloed en er zijn nog enkele spectaculaire gompa's (kloosters) te vinden.
Himachal Pradesh is één van de lieflijkste provincies van India, met prachtige meren, bijzondere bloemen, oude heiligdommen en mooie mensen. De provincie bezit vijf machtige, door smeltwater gevoede rivieren - de Chenab, de Ravi, de Beas, de Sutiej en de Yamuna. Klimatologisch is de provincie in twee delen te scheiden - het zuiden, dat zo heet is als de vlakten, en het noorden, waar de zomers een groot verschil hebben tussen dag- en nachttemperatuur. De sneeuwtoppen, de ruige hellingen en de wijde valleien maken dit landschap tot een avontuur.

India - een paar data

India heeft 1,2 miljard inwoners en is 95 keer groter dan Nederland. Er worden 18 officiële talen gesproken en heel veel dialecten, die ook vaak een eigen alfabet hebben. Dé officiële taal is het Hindi. dat door ca. 40% van de bevolking wordt gesproken. Het is de bedoeling dat alle Indiërs die taal leren beheersen.

India kent verschillende godsdiensten:

• De meeste Indiërs (82 procent van de bevolking) zijn hindoe.
• Ook wonen er veel moslims in India (12,1 procent).
• Daarnaast zijn er christenen (2,3 procent)
• Sikhs (1,9%)
• Jains (0,4 procent)
• Boeddhisten(0,8 procent)
• en een categorie 'overigen' (0,8 procent).
• Het boeddhisme is net als hindoeïsme, jainisme en sikhisme in India ontstaan, maar verreweg de meeste boeddhisten wonen tegenwoordig buiten India, in landen als Thailand, Birma, Japan, Vietnam en China.

De route

We vliegen op New Delhi en reizen via de Punjab naar de deelstaat Himachal Pradesh in het Noorden van India. Van de 21 dagen zullen we daar 15 dagen zijn. Hieronder een overzichtskaart van India.
Het vervoer is met Toyota SUV. Hieronder een gedeeltelijk overzicht van de te volgen route: klik erop om te vergroten en de hele route te zien.